Αναδημοσίευση από Εφημερίδα Κραψίτικα Νέα (Aδελφότητας Ιωαννίνων) ,
Αρ Φύλλου 7-8 Απρ-Σεπτ 2020
Κάποτε στις αρχές του 1951, στη μικρή κοινωνία του ∆ρίσκου, ήρθε ένας δάσκαλος στο
δημοτικό μας σχολείο, ο οποίος ήταν πολύ καλός στην αρχιτεκτονική και στο σχέδιο, αλλά
στη μέθοδο της διδασκαλίας ακολουθούσε το σύστημα της …βέργας και στο ένα πόδι στον
πίνακα επί ώρες, αν κάποιος μαθητής ήταν αδιάβαστος, χωρίς να ασχολείται για το πώς και
γιατί ήταν αδιάβαστος.
Ο διδάσκαλος αυτός σχεδίασε έναν σχολικό κήπο, αφού πρώτα αγοράστηκε ένα γειτονικό
χωράφι ως προς το σχολείο και μαζί όλους εμάς, τους πιτσιρικάδες, άρχισε να υλοποιεί το
σχέδιο επί του εδάφους. Μαθήματα λίγες ώρες, εργασία και χαρά στον κήπο, για να
διαμορφωθεί ο εν λόγω χώρος, σύμφωνα με το σχέδιο, το οποίο πράγματι στα μάτια των
μαθητών αλλά και των κατοίκων ήταν εντυπωσιακό.
Η δουλειά ήταν συνεχής και επίμονη ώσπου να φανεί το αποτέλεσμα επί της γης.
Στο κέντρο του κήπου υπήρχε ο ανθόκηπος σε σχήμα ρόμβου, με έναν κύκλο στη μέση
γεμάτο λουλούδια. Ο καλύτερος μαθητής της έκτης τάξεως ήταν υπεύθυνος για τον
ανθόκηπο καθώς και όλου του κήπου. Ένας από αυτούς υπήρξα κι εγώ (σύμφωνα με την
κεντρική φωτό που παραχωρώ από το αρχείο μου). Τα άλλα τέσσερα τεμάχια αποτελούσαν
το φυτώριο , ο λαχανόκηπος, ο βοτανικός κήπος και στο τέταρτο τεμάχιο καλλιεργούσαμε
τα δημητριακά. Επίσης σε έναν μεγάλο διάδρομο είχαμε φράουλες, στο δε υπόλοιπο
αγροτεμάχιο ανατολικά του κήπου υπήρχαν φουντουκιές. Για την οριοθέτηση των
διαδρόμων και την διακόσμηση είχαμε τοποθετήσει άσπρες κοκανίτσες από το ποτάμι, τις
οποίες τα παιδιά της ποταμιάς κουβαλούσαν κάθε πρωί. Ο κήπος αυτός ήταν πράγματι ένα
κόσμημα για το σχολείο και το ∆ρίσκο.
Η Ακαδημία των Αθηνών βράβευσε (με εύφημο μνεία) τον κήπο (πρακτικό Συνεδρίασης
Ακαδημίας Αθηνών 20-12-1954 )και με χρηματικό ποσό, μάλιστα, των πενήντα χιλιάδων
δραχμών! Την δε ημέρα της βράβευσης πάρα πολύ διδάσκαλοι της Περιφέρειας Ηπείρου
και άλλοι επίσημοι ήταν παρόντες.
Μέχρι εδώ φίλοι μου όλα καλά, αλλά από πλευράς εκπαίδευσης, τα παιδιά υστερούσαν
πάρα πολύ. Οι περισσότεροι προάγονταν με τον βαθμό λίαν καλώς 5 και στο Γυμνάσιο δεν
πήγαινε κανένας. Το δε, ξύλο και το κουτσό στον πίνακα λειτουργούσε συνεχώς.
Εμείς, τα παιδιά της ποταμιάς (δίπλα στον Άραχθο), με βροχές κρύα και χιόνι, πηγαίναμε
πολλές φορές με λίγα λεπτά καθυστέρηση στην τάξη…
Το αποτέλεσμα;;; Ξύλο και όρθιοι στον πίνακα.
Έτσι μια μέρα, ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΤΑΜΙΑΣ, αποφασίσαμε να μην πάμε στο σχολείο
για μια εβδομάδα.
Για την ιστορία θα αναφέρω τα ονόματα των παιδιών ήταν ο Περικλής Σουραβλιάς,
Αθανάσιος Τάτσης, ∆ημήτριος Γ. Τάτσης ο υποφαινόμενος και η Γιαννούλα Σουραβλιά.
Μπορώ να πω ότι για την εποχή εκείνη, η κίνησης αυτή, θα ήταν η πρώτη αντίδραση
μαθητών δημοτικού σχολείου στην Ελλάδα. Οι γονείς δεν γνώριζαν τίποτα. Η μελέτη στο
σπίτι κανονικά, το πρωί βιβλία και ψωμί στο σακούλι, αλλά αντί για σχολείο, πηγαίναμε
στις πλαγιές του ∆ρίσκου ή αν έβρεχε σε διάφορα άδεια σπίτια που υπήρχαν.
Την Κυριακή που ξημέρωσε, ο μπάρμπα Μήτρος Σουραβλιάς, πήγε ως γραμματέας του
χωριού στην εκκλησία και στο γραφείο του όπου εκεί ο εν λόγω δάσκαλος, τον ενημέρωσε
ότι τα παιδιά της ποταμιάς έχουν μια εβδομάδα που δεν έρχονται στο σχολείο.
Το απόγευμα έγινε ο χαμός του χαμού…
- γιατί δεν πήγατε στο σχολείο;;;
η απάντηση σταθερή όπως την είχαμε αποφασίσει: - όχι άλλο ξύλο!!
Την άλλη ημέρα εγώ και η Γιαννούλα πήγαμε κανονικά στο σχολείο και η αντίδραση του
δασκάλου ήταν η αδιαφορία. Ο Θανάσης και ο Περικλής έλειψαν ακόμα
μια εβδομάδα.
Πρόεδρος του χωριού μας ήταν ο Αλέξανδρος Καραμούτσος ο οποίος αμέσως κατάλαβε το
πρόβλημα και αντέδρασε ως έπρεπε σαν πρόεδρος. Έτσι ο Μπάρμπα Αλέξης έστειλε
αναφορά στο Νομάρχη και στον επιθεωρητή εκπαίδευσης και ως εκ θαύματος την επόμενη
χρονιά, ήρθε άλλος δάσκαλος ο ∆ημήτριος Κοντοδήμος.
Εκπαιδευτικός με όρεξη να μάθουν τα παιδιά γράμματα, στην γνωριμία μας, μας είπε ότι
θέλει να τον βλέπουμε σαν δάσκαλο σαν φίλο και σαν πατέρα. Μαζί στην τάξη αλλά και στο
παιχνίδι όπου προσπαθούσε να μάθουμε πως παίζεται το ποδόσφαιρο το μπάσκετ αλλά και
μαζί στον όμορφο κήπο μας.
Τα επόμενα χρόνια ήταν ευχάριστα αλλά και χρόνια γνώσεως, για όσους έδειχναν λίγο
ενδιαφέρον για μάθηση. Έτσι κατάφερα να τελειώσω το δημοτικό με καλό βαθμό με
αρκετές γνώσεις και να περάσω με καλή σειρά στη σχολή Υπαξιωματικών στον Πόρο. Για
όσα
έμαθα κοντά στον αγαπητό (νομίζω όλων των μαθητών) και αείμνηστο ∆ημήτριο
Κοντοδήμο ένα ευχαριστώ είναι λίγο.
Πάντα τον έχω στην καρδιά μου και όταν πηγαίνω στην εκκλησία ανάβω ένα κεράκι για την
ψυχή του.
Αυτή η μικρή ιστορία έλαβε χώρα στο ∆ρίσκο σε ένα μικρό χωριό της Περιοχής Κράψης
όπου σαν μικρά παιδιά δείξαμε στους μεγάλους και ιδιαιτέρως στον τότε πρόεδρο τι
έπρεπε να κάνει για εμάς.
∆ημήτριος Γ. Τάτσης (1945)
