Στα μέσα του 20ου αιώνα οι Κραψίτες για να μεταβούν στα Ιωάννινα, διέσχιζαν τον ποταμό Άραχθο μεταξύ Δρίσκου και Κράψης με σχεδία. Καραβοκύρης από το 1947 ήταν ο Γιάννης Σουραβλιάς από την Κράψη.
Τραβώντας το χοντρό συρματόσχοινο περνούσες στην αντίπερα όχθη. Όταν ο Άραχθος θύμωνε η σχεδία δεν λειτουργούσε και αναγκαστικά πηγαίνανε από τη γέφυρα του Παπαστάθη λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα . Πολλές φορές δε, το ποτάμι παρέσερνε την σχεδία και σταματούσε η επικοινωνία. Τη δεκαετία του 1970 το λεωφορείο του ΚΤΕΛ έφτανε παραποτάμια στο Δρίσκο (Βάξια) και πολλές φορές διέσχιζε (έμπαινε) μέσα το ποτάμι όταν δεν είχε βροχές και λάσπες για να φτάσει στην Ανατολική. Από την Ανατολική δε, το βλέπανε να αντανακλά τον ήλιο ωσάν να ερχότανε ο πολιτισμός!
Στη θέση του περάσματος αυτό, αρχές του 1980 κτίστηκε η νεότερη, στις μέρες μας γέφυρα της Κρυστάλλως.
Το μέλος της Αδελφότητας Αθηνών Δημήτριος Τάτσης αναφέρει σχετικά με το καράβι-σχεδία
Καραβοκύρης ο Μπάρμπα-Γάκης ο Νάσο-Γιάννης (Γεώργιος Τάτσης)
Νομίζω πως το πιο αγαπημένο πράγμα στους Κραψίτες άλλα και σε άλλους κατοίκους της περιοχής μας ήταν το καράβι.
Η ιστορία του μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω. Πρώτος καραβοκύρης ήταν ο Κωνσταντίνος Γράβος πατέρας της μητέρας μου Ευγενίας. Πρώτη θέση του καραβιού ήταν στα «Λιουτεϊκα». Λίγα χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στα «Σιωζεϊκα». Στην θέση αυτή το παρέλαβε ο πατέρας μου μετά το γάμο του με την Ευγενία Γράβου.
Στη θέση αυτή και μετά από πολλά χρόνια με μεγάλη κατεβασιά από καταρρακτώδη βροχή και ύστερα από πολύ μεγάλη πίεση κάποιων κατοίκων ο καραβοκύρης θέλησε να τους περάσει στην απέναντι πλευρά.
Στη μέση του ποταμού, έσπασε το κατάρτι και το καράβι άρχισε να ταξιδεύει ανεξέλεγκτα προς τα κάτω χτυπώντας πότε από τη μια πλευρά και πότε από την άλλη. Ο καραβοκύρης με ένα ξύλο που είχε, κόντραρε κάθε φορά στις όχθες του ποταμού και κατάφερε να το πλευρίσει με την βοήθεια και των υπολοίπων ανδρών και σύμφωνα με τις οδηγίες του.
Το έδεσαν στον πλάτανο και μετά από καμπόσες μέρες και με την βοήθεια όλων των χωριανών άρχισε το δύσκολο ταξίδι κόντρα στα νερά του Αράχθου τραβώντας το με τα σχοινιά από τις όχθες, ώσπου να το μεταφέρουν στην παλιά του θέση στα «Γραβεικα». Εκεί παρέμεινε μέχρι τον Μάρτιο του 1947.
Από το 1947 έως περίπου τα μέσα του πενήντα παρέμεινε στην ίδια θέση. Μετά το μετέφεραν στη θέση «Κουβέτσι» λίγο πιο πάνω από τη σημερινή γέφυρα, εκεί όπου τα νερά του ποταμού ήταν πιο ήρεμα και παρέμεινε μέχρι την ημέρα που λειτούργησε η σημερινή γέφυρα.
